وَ مِنْ وَصِية لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ
از وصیت های آن حضرت است
لِعَسْكَرِهِ قَبْلَ لِقاءِ الْعَدُوِّ بِصِفّين
به لشگرش، پیش از دیدار با دشمن در صفّین
لاتُقاتِلُوهُمْ حَتّى يَبْدَاُوكُمْ، فَاِنَّكُمْ بِحَمْدِ اللّهِ عَلى حُجَّة،
دست به جنگ نزنید تا آنان شروع کنند، زیرا به حمد خدا حجّت با شماست،
وَ تَرْكُكُمْ اِيّاهُمْ حَتّى يَبْدَاُوكُمْ حُجَّةٌ اُخْرى لَكُمْ عَلَيْهِمْ. فَاِذا
و جنگ نکردن از سوی شما تا شروع جنگ از جانب آنان حجّت دیگری از شما بر آنهاست. دشمن
كانَتِ الْهَزيْمَةُ بِاِذْنِ اللّهِ فَلاتَقْتُلُوا مُدْبِراً، وَ لاتُصيبُوا مُعْوِراً،
چون به اذن حق پای به هزیمت نهاد فراری را به قتل نرسانید، و ناتوان را آسیب نزنید،
وَ لاتُجْهِزُوا عَلى جَريح، وَ لاتَهيجُوا النِّساءَ بِاَذًى وَ اِنْ شَتَمْنَ
و زخمی را نکشید. و زنان را با آزردن به هیجان نیاورید گرچه متعرض
اَعْراضَكُمْ، وَ سَبَبْنَ اُمَراءَكُمْ، فَاِنَّهُنَّ ضَعيفاتُ الْقُوى وَ الاَْنْفُسِ
آبروی شما شوند، یا به بزرگانتان ناسزا گویند، زیرا توان و جان و عقلشان
وَ الْعُقُولِ. اِنْ كُنّا لَنُؤْمَرُ بِالْكَفِّ عَنْهُنَّ وَ اِنَّهُنَّ لَمُشْرِكاتٌ. وَ اِنْ كانَ
ضعیف است. زمانی که در شرک بودند مأموریت داشتیم از آنان دست بداریم.و اگر در
الرَّجُلُ لَيَتَناوَلُ الْمَرْاَةَ فِى الْجاهِليَّةِ بِالْفِهْرِ اَوِ الْهِرَاوَةِ فَيُعَيَّرُ بِها
روزگار جاهلیّت مردی زنی را با سنگ یا چماق می زد، او و فرزندانش را
وَ عَقِبُهُ مِنْ بَعْدِهِ.
به این عمل سرزنش می کردند.